Roditeljstvo, arhetip i ljudske granice iz ugla psihoanalize

“Kada vidimo sličnosti u iskustvima ljudi, koji žive veoma različitim životima, ne možemo a da ne prepoznamo da je to iskustvo zasnovano na psihičkom obrascu, arhetipu, kao da je pustinja.
To je opisano ne samo u priči o Adamu i Evi, već i u mnogim drugim poznatim mitolološkim pričama.

Normalna trauma roditeljskog imidža se javlja kod svih. Svi imamo urođenu, idealnu sliku majke i oca, kao i arhetipsku sliku deteta u centru negovane roditeljske pažnje, bez prepreka, ispunjenog nadom i mogućnostima u nastajanju. Ali nesvesno takođe sadrži suprotstavljene slike roditelja i deteta, jer „roditelj” može značiti tiraniju, neograničenu moć i tako dalje, dok „dete” može značiti bespomoćnost i ograničenja.

U toku razvoja, pojedinac mora neminovno da prekine vezu sa roditeljima i stanjem detinjstva. Polimorfno stanje deteta mora ustupiti mesto jednostranosti odraslog.
Ovo se često oseća kao ograničenje protiv kojeg se mnogi ljudi bune. Zameraju priču o „sudbini“. Zašto bi trebalo da obuzdaju svoje prirodne želje, umesto da rade ono što žele?

Međutim, za efikasnost mora postojati ograničenje, kao u božanskom mitu. Dakle, bogovi su, stvarajući red, omeđivali svoje puteve, jer ako nema ograničenja, onda postoje beskrajne mogućnosti.
Ali čovek nije beskonačno biće, samo Bog jeste, i ako želimo da imamo bilo šta sa beskonačnošću, a to je Bog, moramo znati i prihvatiti svoje granice.”
👇
Mary Esther Harding, britansko-američka jungovska analitičarka koja je bila prva značajna jungovska psihoanalitičarka u Sjedinjenim Državama